Metale ciężkie znane są z tego, że odznaczają się wysoką gęstością. Należą do nich metale takie jak ołów, chrom, żelazo, miedź, nikiel, kadm, rteć, mangan czy cynk.

Inna kluczowa właściwość z jakiej są one znane to ich toksyczność. O ile w organizmach ludzi występują metale ciężkie (w postaci mikroelementów), to jednak ich proporcje są ściśle określone i zaburzenie gospodarki cynku, żelaza lub miedzi ma negatywne skutki na nasze zdrowie. Natomiast z dala od siebie powinniśmy trzymać metale takie jak rtęć czy kadm, a zwłaszcza arsen i ołów – dostanie się ich do organizmu wyniszcza nerki, wątrobę oraz układ nerwowy, co powoduje ślepotę, paraliż, odrętwienie, nowotwory czy często, w konsekwencji, smierć.

Co gorsza, metale ciężkie nie tylko są szkodliwe, ale także łatwo się akumulują. Występują one zarówno w glebie, wodzie i w powietrzu, przez co całkowite ograniczenie naszego kontaktu z nimi na co dzień nie jest możliwe – a skutki ich zbierania w organizmie często są wyczuwalne dopiero po latach. Co wiecej, ich łatwa przyswajalność przez rośliny skutkuje tym, że jesteśmy wystawieni na ich szkodliwe działanie na co dzień gdy spożywamy owe rośliny – a wraz z nimi toksyczne metale ciężkie, które potem odkładają się w naszych organizmach.

Przemysłami najbardziej zanieczyszczającymi środowisko są: metalurgia żelaza, przemysł hutniczy, przemysł szklarski, wytwarzanie sztucznych nawozów, przemysł azbestowy, ceramiczny, koksowniczy, elektrotechniczny oraz elektrownie węglowe. Odpowiednie regulacje oraz możliwe wprowadzanie ekologicznych metod wytwarzania materiałów są zatem kluczowe dla naszego zdrowia. Zwracanie uwagi na elementy takie jak miedziane rury hydrauliczne, akumulatory, puszki czy baterie z ołowiem i wykorzystywanie ich zastępników zdecydowanie zmniejszy zagrożenie dla nas i dla środowiska.