Miedź (Cu) wywodzi się z grupy metali przejściowych wydobywany w starożytności na Cyprze jako metal. Posiada 26 izotopów z przedziału mas 55-80, gdzie trwałe są dwa: 63 i 65. Metal półszlachetny, ciągliwy, kowalny oraz miękki, o czerwonawej barwie. Znana człowiekowi od około 1500 lat p.n.e. Natomiast 4 tyś. lat p.n.e. wyrabiano z samorodków miedzi ozdoby, które wydobywano z powierzchni lub wykopywano z niewielkich głębokości skorupy ziemskiej, gdzie zawartość miedzi wynosi 55 ppm. W przyrodzie występuje w postaci rud, a także w postaci czystej jako minerał – miedź rodzima. Miedź rodzima jest rzadko spotykana. Miękkość i kowalność miedzi pozwalała na bezpośrednią jej obróbkę poprzez kucie na zimno.

Właściwości miedzi to:

• bardzo dobry przewodnik ciepła i elektryczności
• odporna na korozję
• wytrzymałość na rozciąganie
• miękka, kowalna i ciągliwa
• odporna na działanie suchego powietrza
• rozpuszcza się w kwasach utleniających
• ogrzewana reaguje z tlenem
• nie podtrzymuje płomienia
• biostatyczna
• niepalna
• estetyczna, trwała i ekonomiczna
• wytrzymuje zmiany ciśnienia i temperatur
• w 100% poddawana recyklingowi
• wykazuje silne właściwości antybakteryjne
• ekologiczna – nadaje się do ponownego przetworzenia.

Rudy miedzi przerabia się następującymi metodami:

• metoda pirometalurgiczna: polega na wytopie z rud z dodatkiem koksu i topników tzw. kamienia miedziowego (stopu siarczków miedzi i żelaza)
• metoda hydrometalurgiczna.

Miedź posiada szerokie zastosowanie w przemyśle ze względu na swoje wspaniałe właściwości:

• wykorzystuje się do produkcji kabli elektrycznych
• w przemyśle: spawalniczym, budowlany, spożywczym, chemicznym
• stosowana do pokryć dachowych
• w instalacjach wodociągowych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych
• do produkcji maszyn przemysłowych.

Miedź ma także zastosowanie w naszym organiźmie jako mikroelement. Jest niezbędna dla życia wielu organizmów, bierze udział w procesach fotosyntezy i oddychaniu. Wchodzi w skład dysmutazy ponadtlenkowej (enzymu o działaniu przeciwutleniającym), który chroni błony komórkowe przed wolnymi rodnikami. Bierze udział w tworzeniu tkanki łącznej, syntezie prostaglandyn (związków zwanych hormonami miejscowym). Dzienne spożycie dla organizmu wynosi 0,5 ppm, a niedobór miedzi może stać się przyczyną niedokrwistości. z kolei nadmiar miedzi może prowadzić do zaburzeń pokarmowych i uszkodzenia wątroby. Dawka śmiertelna miedzi dla człowieka zawarta jest w około 30 g siarczanu miedzi, a objawy zatrucia przypominają zatrucie arsznikiem. W przypadku stwierdzenia zatruciem miedzią podaje się albuminę jako mleko lub białko jaj.