Spawanie – proces wydawałoby się wszechobecny w branży metalowej. Zawody związane z procesem spawania są jednak znacznie bardziej wymagające i złożone niż pierwszy rzut oka mógłby sugerować – do tego stopnia, definicje osób pracujących w takich zawodach mogą brzmieć dla niezaznajomionych w temacie wyjątkowo myląco. W końcu przecież osoba zajmująca się spawaniem to spawalnik. Chwileczkę – czy przypadkiem nie spawacz? Zatem – który z nich?

Tak się składa, że pomimo tego iż pracownicy obu tych zawodów parają się spawaniem i pomimo tego, iż ich nazwy brzmią tak podobnie – oba zawody są bardzo od siebie odmienne. Spawacz to pracownik, którego zadaniem jest spawać elementy z metali typu stal czy żelazo, które wchodzą w skład maszyn, budynków, urządzeń, itp. Fizycznie prowadzi on proces stapiania brzegów spawanego metalu za pomocą elektrody by dane elementy zostały zespawane.

Praca spawalnika jest natomiast pracą umysłową. Spawalnik posiada wyższe kwalifikacje w dziedzinie spawalnictwa, stąd też wszelakie parametry procesu spawania są pod jego kontrolą i to on używa swojej wiedzy techniczno-inżynierskiej by usprawnić pracę, którą spawacz ma do wykonania.

Oczywiście, oba zawody mogą się w mniejszym lub większym stopniu zazębiać. Jednak na linii między pracownikiem fizycznym a umysłowym często rodzą się konflikty, gdyż nie zawsze teoria jest w zgodzine z praktyką. Spawalnik musi znać się na materiałach, sprzęcie i metodach spawania i czytać rysunek spawalniczy – lecz także może się pomylić. Spawacz natomiast może poddać w wątpliwość ocenę spawalnika w oparciu o własne doświadczenia i nie mieć racji lub popełnić najzwyczajniejszy błąd. Mogą nim też targać animozje wobec, bądź co bądź, lepiej zarabiającego spawalnika.

Aby zatem spawanie dokonywało się sprawnie, niezbędna jest koordynacja, zrozumienie i wzajemne zaufanie oraz poszanowanie pracowników obu zawodów.