Metoda TIG (141), znana także jako tungsten inert gas, to metoda spawania łukowego przy pomocy elektrody nietopliwej wewnątrz osłony gazów nieaktywnych. Podczas procesu spawania TIG połączenie otrzymywane jest przez stapianie metalu spawanych elementów materiału dodatkowego za sprawą łuku jarzącego się między spawanym elementem a elektrodą nietopliwą, wewnątrz osłony z gazu obojętnego lub mieszaninu gazu redukcyjnego oraz obojętngo.

Z metalurgicznego punktu widzenia, TIG to najczystszy proces spawania łukowego. Elektroda wykonana jest z wolframu tudzież stopu wolframu z pierwiastkami takimi jak cer, cyrkon, lantan czy tor, których dodawanie ma na celu zmniejszyć prace wyjścia elektronów i tym samym zwiększyć trwałość elektrody. Spawanie metodą TIG może odbywać się w dowolnej pozycji, mechanicznie, ręcznie lub automatycznie oraz zarówno za pomocą prądu przemiennego, jak i stałego. Grubości do których stosowana jest metoda wahają się od milimetra do niemal kilkuset milimetrów – jednak częściej wykorzystywana jest do elementów o niewielkiej grubości. Do złącz grubościennych wykorzystuje się przeważnie przetopowe warstwy granitowe.

Do spawania TIG można zastosować prąd zarówno stały jak i przemienny – o biegunowości zależnej od spawanego materiału, zazwyczaj z biegunem ujemnym na elektrodzie by ograniczyć jej przegrzanie. Prąd przemienny stosowany jest głównie do aliuminium i magnezu, ze względu na pokrycie ich warstwą tlenu – gdyż za jego sprawą zachodzi proces jej katodowego oczyszczania.

Do zalet metody TIG należą:

• wysoka jakość złączy, łatwość obserwacji i manipulacji parametrami
• brak rozprysku
• możliwość połączeń zarówno spoiwowych jak i bezspoiwowych
• możliwość łączenia większości znanych metali stopów, od najpopularniejszych, po stale wysokostopowe, żarowytrzymałe, miedź, tytan, nikiel, aluminium czy magnez.

Do wad tej metody należą:

• mała wydajność
• konieczność posiadania przez spawacza wysokich umiejętności manualnych
• konieczność stosowania osłony gazowej grani w większości przypadków
• dokładnego przygotowania brzegów łączonych elementów.